Ομιλία - Απολογισμός τριετίας - από τον πρόεδρο του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιερού Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος, Πρωτοπρεσβύτερο Γεώργιο Σελλή (από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του Ι.Σ.Κ.Ε. - Ι.Ν. Αγίου Ελευθερίου Αχαρνών 14.11.2011)
Αγαπητοί Πατέρες και αδελφοί. Καθώς ορίζει το Καταστατικό του ΙΕΡΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ μετά το τέλος της τριετίας για τον απολογισμό του επιτελεσθέντος έργου και τις αρχαιρεσίες για την ανάδειξη νέου Δ.Σ. και Ε.Ε.
Πριν από κάθε τι άλλο αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω τα μέλη του Δ.Σ. για την αγαστή συνεργασία και την αμέριστη συμπαράσταση στα θέματα που κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε έχοντας μάλιστα αναλάβει τη διοίκηση του Ι.Σ.Κ.Ε σε μια δύσκολη περίοδο για την χώρα μας.
Θυμάμαι πως μετά την εκλογή μου ως προέδρου του Ι.Σ.Κ.Ε., η πρώτη ερώτηση που μου ετέθη και μάλιστα από υψηλόβαθμο στέλεχος της διοικούσης Εκκλησίας, ήταν: «πόσους κληρικούς εκπροσωπείτε;»
Τότε απάντησα με τον αριθμό των μελών που ήταν εγγεγραμμένα στον Σύνδεσμο. Στην συνέχεια όμως συνειδητοποίησα ότι εκπροσωπούμε το σύνολο των Κληρικών της Πατρίδος μας. Διότι κληρικοί από κάθε γωνιά της Ελλάδας επικοινωνούσαν μαζί μου, για να μου εκθέσουν διάφορα προβλήματα που αντιμετώπιζαν.
Στο σημείο αυτό αρχίζω τον απολογισμό από τα θέματα της θητείας μας, τα οποία δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα αφήνουμε σε εκκρεμότητα.
Το πρώτο είναι ότι δεν προλάβαμε να ενεργοποιήσουμε ένα νομικό μηχανισμό, ο οποίος θα ήταν σε θέση να ακούει και να βοηθά τους αδελφούς οι οποίοι για διαφόρους λόγους διώκονται άλλοτε δικαίως και άλλοτε αδίκως.
Επίσης αφήνουμε σε εκκρεμότητα το θέμα που είχαμε θέσει στην Γ.Σ. του τρέχοντος έτους για την καταβολή ποσοστού από όλους τους Ιερείς της πατρίδος μας, ως οικονομική ενίσχυση προς τον Ι.Σ.Κ.Ε. καθώς επίσης και για την κατάργηση του ποσοστού που παρακρατείται από τους Ιερείς για τα περιοδικά «Εκκλησία» και «Εφημέριος», στα οποία δεν έχουμε πρόσβαση και λόγο.
Και λέγω ότι είναι σε εκκρεμότητα τα θέματα αυτά, γιατί περιμένουμε την πολυπόθητη απάντηση στα ως άνω ζητήματα από την Ιερά Σύνοδο, στην οποία καθηκόντως απευθυνθήκαμε και η οποία στο τελευταίο της έγγραφο μας κατηγόρησε ότι τάχα συμπεριφερόμεθα ως «υπάλληλοι διακατεχόμενοι υπό συντεχνιακής νοοτροπίας».
Εκτός αυτών, προσπαθήσαμε, παρά τις ενστάσεις ορισμένων αδελφών, να γεφυρώσουμε το χάσμα, που είχε δημιουργηθεί μεταξύ εγγάμου και αγάμου Κλήρου.
Τα αποτελέσματα αυτού του εγχειρήματος θα τα κρίνετε εσείς.
Εγώ απλώς επισημαίνω την εγγραφή αγάμων Κληρικών στον Σύνδεσμο αλλά και την καλή συνεργασία με πλειάδα Αρχιερέων, οι οποίοι σε κάποιες περιπτώσεις προέτρεπαν τους Ιερείς να εγγραφούν στον Ι.Σ.Κ.Ε., την ίδια στιγμή που δυστυχώς πολλοί εφημέριοι αδιαφορούν γι` αυτόν.
Από την πρώτη στιγμή της αναλήψεως των καθηκόντων μας σπεύσαμε να ενημερώσουμε τους Αρχιερείς τους Γενικούς Αρχιερατικούς Επιτρόπους και δια μέσου αυτών όλους τους Κληρικούς για την ύπαρξη και τον ρόλο του Ιερού Συνδέσμου μας.
Παρ’ όλα αυτά η αδιαφορία από μέρους πολλών εφημερίων καλά κρατεί.
Εις επιβράβευσιν τής απέναντι στον Σύνδεσμο μας καλής θελήσεως ορισμένων Μητροπολιτών, προβήκαμε στην ανακήρυξη τους σε επίτιμα μέλη, κάτι το οποίο χειροκροτήθηκε από το σύνολο των μελών και θα συνεχιστεί, θέλουμε να πιστεύουμε και από το επόμενο Δ.Σ. που θα προκύψει από τις σημερινές εκλογές, και για άλλους Αρχιερείς που τηρούν την ίδια στάση προς τον Σύνδεσμο μας.
Θέσαμε σε λειτουργία Γραφείο Τύπου, ώστε να ακούγονται υπεύθυνα και ξεκάθαρα οι θέσεις του Συνδέσμου μας, στα διάφορα θέματα της επικαιρότητας, καταργώντας έτσι την εικόνα των περιφερομένων στα τηλεοπτικά μέσα ενημερώσεως συναδέλφων που δημιουργούσαν σύγχυση, όταν εξ ονόματος του Συνδέσμου εξέθεταν τις προσωπικές τους γνώμες και αντιλήψεις.
Μέσα στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων μας, προσπαθήσαμε χωρίς τυμπανοκρουσίες, να ανταποκριθούμε στα προβλήματα που ανέκυπταν και να μετέχουμε στα τεκταινόμενα.
Αλλά, όπως σημείωσα και προηγουμένως, η θητεία μας στο Δ.Σ. συνέπεσε με μια περίοδο, κατά την οποία η Ελλάδα έφθασε στο χείλος του γκρεμού.
Στις επισκέψεις μας στα Υπουργεία και στους πολιτικούς λαμβάναμε διαβεβαιώσεις ότι δε θα διακοπεί η μισθοδοσία των Κληρικών. Μας υποσχέθηκαν την ένταξη μας στο ενιαίο μισθολόγιο κάτι το οποίο δεν είδα-με να γίνεται άγνωστο για ποιους λόγους. Βουλευτής υπεύθυνος στα Εκκλησιαστικά κρύβεται όταν προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε μαζί του.
Στον τότε Υφυπουργό των Οικονομικών κ. Φίλιππο Σαχινίδη, καθώς και στον Γραμματέα της Κοινοβουλευτικής ομάδος του ΠΑΣΟΚ κο Καρχιμάκη θέσαμε τα εξής θέματα:
1. Ποιες οι προθέσεις της Κυβερνήσεως για την μισθοδοσία του Ιερού Κλήρου,
2. Υπαγωγή των Εφημερίων στο Ενιαίο Μισθολόγιο των Δημοσίων Υπαλλήλων,
3. Το μέλλον του μαθήματος των Θρησκευτικών σε όλες τις βαθμίδες της Εκπαιδεύσεως,
4. Διορισμοί νέων Εφημερίων,
5. Εκπροσώπηση του Ιερού Συνδέσμου στις συζητήσεις Εκκλησίας – Πολιτείας, όταν συζητούνται θέματα που αφορούν τον Εφημεριακό Κλήρο,
6. Συνταξιοδότηση του Εφημεριακού Κλήρου στο 65ο ή 67ο έτος της ηλικίας, κά.
Στα θέματα αυτά λαμβάναμε πάντοτε θετικές απα-ντήσεις, εκτός από το τελευταίο για το οποίο μας απαντούσαν με την στερεότυπη φράση πως ΄΄ η επιζητούμενη μείωση του ορίου ηλικίας μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τροποποίηση του οικείου αρθρου του Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας, θέμα που άπτεται της αρμοδιότητας της Ιεράς Συνόδου.
Το μέλλον όμως, δεν διαγράφεται φωτεινό για την πατρίδα μας. Τα πράγματα απ’ ότι φαίνεται δυσκολεύουν. Υπάρχουν συνάνθρωποί μας, που έχουν φθάσει στα όρια της πενίας.
Παρά την φαινομενικά καλή διάθεσή τους προς εμάς, δυστυχώς οι εκάστοτε κυβερνώντες στην πλειοψηφία τους δεν εμφανίζουν εκκλησιαστικό πνεύμα.
Έχοντας μάλιστα άγνοια, η εσκεμμένα ξεχνώντας, όσα διαχρονικά έχει προσφέρει ο Ιερός Κλήρος στο έθνος μας, δε διστάζουν ορισμένοι μεγαλοσχήμονες πολιτικοί, να κατηγορούν εμάς τους Κληρικούς, ότι ζούμε τάχα εις βάρος των άλλων μισθωτών, χωρίς να προσφέρουμε έργο στην Ελληνική κοινωνία.
Επειδή λοιπόν ανήκουμε κατ’ αυτούς στην αντιπαραγωγική τάξη των Ελλήνων ισχυρίζονται μερικοί, πως δεν υπάρχει λόγος να μισθοδοτούμεθα από το κράτος.
Συμβατικές δεσμεύσεις του Ελληνικού Κράτους, που διασφαλίζουν νομικά την μισθοδοσία των Κληρικών γίνεται προσπάθεια να υποβαθμιστούν.
Στο όνομα της οικονομικής επανορθώσεως του κράτους λεηλατούνται στην κυριολεξία οι μισθοί και οι συντάξεις των μικρομεσαίων, δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων, ενώ δεν αγγίζονται εκείνοι που διεσπάθησαν το δημόσιο χρήμα.
Η οικονομική κρίση ερμηνεύεται ως αποτέλεσμα της πνευματικής κρίσης η οποία για πολλά χρόνια προηγήθηκε αν και υπάρχουν κράτη τα οποία οικονομικά αναπτύσσονται παρ’ ότι έχουν έλλειμμα πνευματικότητος.
Πάντως οφείλουμε να ομολογήσουμε πως απεμπολήσαμε τις ρίζες μας και δρέπουμε αντί για καρπούς θύελλες.
Μέσα λοιπόν σ’ αυτό το κλίμα καλούμεθα ως Ιερός Σύνδεσμος να παλέψουμε για τις οικογένειες μας, για να κρατήσουμε τα κεκτημένα και όσα μας παρέδωσαν οι προκάτοχοι μας..
Ο αγώνας γίνεται δυσκολότερος ένεκα της μη συμμετοχής των Κληρικών στο συλλογικό όργανο που υποτίθεται ότι αγωνίζεται για τα δίκαια αιτήματα τους. Προσπαθώντας να ερμηνεύσω αυτή τη στάση δεν ξέρω πού να εστιάσω το πρόβλημα: στον ωχαδερφισμό ή στην φοβία η οποία σε μερικές περιπτώσεις – πιστέψτε με -υπάρχει.
Όμως ας θυμόμαστε ότι τα δικαιώματα τις περισσότερες φορές δε χαρίζονται αλλά κατακτώνται. Και κατακτώνται με συλλογικούς αγώνες.
Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, καιρούς αποθέωσης της αυθαιρεσίας, απαξίωσης των αξιών, γενικευμένης εκκοσμίκευσης, κομματισμού και κοινωνι-κής αναισθησίας ο Ιερός Σύνδεσμος Κληρικών Ελλάδος, σε καμιά περίπτωση δε στράφηκε εναντίον της εκκλησιαστικής παράδοσης και της ορθόδοξης πνευματικότητας.
Αντίθετα υπήρξαμε ένα εκκλησιαστικό όργανο, εκκλησιαστικής παρέμβασης στα τεκταινόμενα.
Επιπλέον, θεωρούμε πως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να απαγορεύει στους ιερείς να ζητούν οργανωμένα από την πολιτεία τα αυτονόητα, αυτά που και άλλες κατηγορίες λειτουργών απαιτούν.
Άλλωστε μην ξεχνάμε την Αγιογραφική διαπίστωση ότι «ο αιτών λαμβάνει και τω κρούοντι ανοιγήσεται»
Στην τριετία που μας πέρασε αυξήθηκε ο αριθμός των μελών του Ι.Σ.Κ.Ε., όχι όμως τόσο, όσο είναι απαραίτητο για να έχουμε φωνή δυνατή ώστε να ακουστεί εκεί που πρέπει.
Σκεφτείτε ότι οι μεμονωμένες διαμαρτυρίες και οι ατομικές τοποθετήσεις δεν έχουν δυνατότητα γνωστοποίησης των αιτημάτων και δυναμικής υπεράσπισής τους.
Αντίθετα η συσπείρωση γύρω από τον Ι.Σ.Κ.Ε. βοηθά την κατάκτηση των δικαίων αιτημάτων του Ιερού Κλήρου, την αντιμετώπιση των διακρίσεων και των αδικιών σε βάρος των ιερέων, την εξασφάλιση ενός δίκαιου και αντίστοιχου προς τους λοιπούς υπαλλήλους μισθού και τη διασφάλιση της ασφαλιστικής κάλυψης για εμάς και τις οικογένειές μας.
Και μάλιστα σε μια κοινωνία, όπως η ελληνική, όπου όποιος δεν έχει φωνή δε διασφαλίζει ούτε τα αυτονόητα.
Για το λόγο αυτό θεωρούμε άδικο να μας χαρακτηρίζουν ως «υπαλλήλους διακατεχομένους υπό συντεχνιακής νοοτροπίας».
Πέρα όμως απ’ όλα αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ασυνέπεια λόγων και έργων είναι η σημαντικότερη κοινωνική ασθένεια της εποχής μας. Ελάχιστοι ευθυγραμμίζουν τη ζωή τους και τις πράξεις τους σύμφωνα με τα λόγια του και τον επαγγελματικό ρόλο τους ή σύμφωνα με το λειτούργημά τους.
Όταν άλλα λέμε και άλλα πράττουμε, αυτή η αναντιστοιχία, η ασυνέπεια αναιρεί το επάγγελμά μας, το λειτούργημά μας, το ρόλο μας, την αποστολή μας.
Ο κληρικός δεν εξουσιάζει αλλά εξουσιάζεται. Δεν υπηρετείται αλλά υπηρετεί.
Δεν ταπεινώνει αλλά ταπεινώνεται. Δεν θυσιάζει άλλους για τον εαυτό του αλλά θυσιάζεται για τους άλλους.
Δεν επιβαρύνει, δεν φορτώνει δηλαδή βάρη στους άλλους, αλλά επιβαρύνεται ο ίδιος, αναλαμβάνει δηλαδή τα βάρη και τις ευθύνες των άλλων.
Δεν προβάλλει μόνο τα δικαιώματά του, αλλά αγωνίζεται πρωτίστως για τα δικαιώματα των πιστών.
Με λίγα λόγια, υπάρχει για να εργάζεται ανιδιοτελώς, διαρκώς και ακούραστα το έργο της σωτηρίας των ανθρώπων που του εμπιστεύεται η Εκκλησία.
Πρότυπο για όλα τα παραπάνω είναι η στάση του Χριστού που αντιστοιχούσε απόλυτα στα λόγια του: «῾Ο υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι, καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν».
Κοινή συνισταμένη όλων αυτών των λειτουργιών είναι η διακονία των πιστών. Στην Εκκλησία διοίκηση θα πει ποιμαντική.
Εν κατακλείδι, τα προβλήματα ξεκινούν όταν μεταλλάσει κανείς τη διακονία σε εξουσία. Η εξουσία με το κοσμικό της περιεχόμενο δε χωράει σε καμιά από τις παραπάνω λειτουργίες. Η ιεροσύνη είναι χάρισμα και επομένως πρέπει να είναι διακονία. Το ίδιο και η ηγετική θέση στον Ιερό Σύνδεσμο Κληρικών Ελλάδος.
Μέσα σ` αυτό το πλαίσιο θέλω να πιστεύω ότι κινηθήκαμε. Πέρα από σκοπιμότητες και ιδιοτέλειες. Αφιερωθήκαμε σ' αυτό που κληθήκαμε να υπηρετήσουμε και, στο μέτρο των δυνατοτήτων μας. Θεωρούμε πως βάλαμε ένα λιθαράκι στη διάσωση και συνέχεια του θεσμικού οργάνου, του ΙΕΡΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ.
Σας ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου